طی سال ۲۰۰۸، کارکنان تیم بازیای کودکان و خانوادگی هم ناامید شده بودن. در حالی که این تیم بازیای بیشتری تولید می کرد، سرمایه قابل توجه تری به واحد عناوین کلان بودجه تزریق می شد. مدیریت تیم بازیای خانوادگی رو دوش «مارتین گود» (Martin Good) بود. ایشون کار خود در THQ رو در واحد بازاریابی استرالیا شروع کرد و بعداً مسئولیت واحد بازیای کودکان، خانوادگی و کژوال بهش واگذار شد. اعضای قبلی تیم می گن که گود مدیری عادل بود که سختگیری نمی کرد اما در عین حال هیچ روش هدف دار خاصی نداشت.
در اون زمان فرل طی مصاحبه با رسانه های جور واجور می گفت که آینده THQ به بازیای کلان بودجه وابسته؛ در همین حال، مدیران شرکت همیشهً به بازیای لایسنس شده کودکان چراغ سبز نشون می دادن. بعضی از کارکنان واحد کودکان و خونواده از رفتارای فرل گیج شده بودن و اونا رو توهین آمیز تلقی می کردن. بقیه هم که بیشتر از ۱۰ سال در THQ کار کرده بودن می گفتن این رفتار ایشون ناراحت کننده بود.
وایت میگه: «یه جورهایی انگار بی انصافی بود. شما ۶۰ الی ۷۰ ساعت در هفته روی این بازیای کار می کنین و در تلاشین تا بهتری محصول ممکن رو عرضه کنین و بعد مدیر عامل شرکت میاد و میگه که قرار نیس توجهی به این بازیا داده شه.»
- سقوط THQ؛ چیجوری یکی از بزرگترین ناشران بازیای ویدیویی ورشکست شد [قسمت اول]
تنش میان دو واحد بالا گرفت. به گفته دیویس، به نظر می رسید که دو شرکت به طور کاملً متفاوت در حال کار زیر پرچم THQ بودن و تقریباً هیچ تعاملی میان شون نبود. هر واحد تجارتی، بودجه خاص خودشو داشت و می تونست هرکاری که می خواد بکنه.
بیلسون واحد بازیای کلان بودجه رو مدیریت می کرد، گود هدایت بخش بازیای کودکان و خانوادگی رو برعهده داشت و هر دوی اونا مستقیماً به فرل جواب می دادن. کارمندان قبلی باور دارن فرل مثل بابایی بود که به بچه هاش می گفت دست از جنگ بردارن و بعد وقتی دعوا ادامه پیدا میکرد هیچ کاری نمی کرد.
«اتفاقاتی در حال وقوع بودن که اصلا به نفع راه در پیش گرفته جدید شرکت نبودن.» دیویس ادامه میده: «اجازه داده شده بود تا این تنش بالا گرفته و در آخر، شکلی نابودکننده به خود بگیره.»
پول سوزی
وقتی که اندازه درآمد بازیای لایسنس شده به کمترین حد خود در سال ۲۰۰۹ رسید، واحد کلان بودجه THQ مطمئن نبود که بتونه عناوینی در حد اندازه Call of Duty تولید کنه و در عین حال تنش میان دو واحد بیشتر و بیشتر می شد. THQ با گذشت هر سه ماه مالی، ضعیف تر شد. فرل که ناامیدانه به دنبال موفقیت بود، واحد کلان بودجه رو مجبور کرد تا به ساخت یه بازی آنلاین چندنفره بزرگ روی آورد و و نتیجه اون عنوانی MMO به نام Warhammer 40000: Dark Millennium بود.
در اون زمان بازی World of Warcraft بزرگترین عنوان MMO موجود در بازار به حساب می رفت و بیشتر از ۱۰ میلیون بازیکن داشت که واسه تجربه اون، حاضر به پرداخت هزینه واسه اشتراک ماهانه بودن. فرل باور داشت اگه THQ بتونه به بخشی از این موفقیت دست پیدا کنه، از دید مالی واسه چند سال آینده تامین می شه. مدیران می گفتن که احتیاجی به ۱۰ میلیون بازیکن ندارن و حتی کمی از این موفقیت، می تونه سودی کلان به همراه داشته باشه. THQ تنها باید یه میلیون بازیکن یا کمی بیشتر رو راضی می کرد که هر ماه مبلغ مشخصی رو واسه یه مدت نامشخص روونه حسابای بانکی اش کنن.
یکی از مدیران قبلی میگه: «با این حال، رسیدن به اون نقطه که بتونین بازی رو عرضه کنین بسیار هزینه بر بود و باید قمار بزرگی بر سر این مسئله می شد. THQ اصلا در این مورد تجربه و مهارت نداشت. ساخت یه بازی MMO واقعاً خطری بزرگ بود.»
مدیر برند قبلی THQ میگه که شرکت عزمشو جزم کرد تا یه بازی MMO بسازه؛ اونم در حالی که تیم سرویسای مشتریانش تنها شامل دو نفر بود و تیمی کوچیک و ۳۰-۴۰ نفره در واحد کنترل کیفیت اون فعالیت می کردن.
«به نظرم اومد که اونا فقطً به ماجرا نگاه کردن و گفتن که باید ۷۰ میلیون دلار واسه ساخت یه MMO هزینه کنیم، پس اشکالی نداره چون این پول در آخر برخواهد گشت. اما اونا بعضی حقایق مانند زور به استخدام تیمی ۳۰۰ نفره هم اینکه هزینه خرید سرورهای بسیار زیاد رو در نظر نگرفتند.»
خیلی از افراد داخل THQ از تصمیم شرکت واسه پیشرفت یه بازی MMO جا خورده بودن. شرکت تجربه زیادی در ساخت بازیای چندنفره یا آنلاین نداشت، بازیای MMO که باید میلیونا بازیکن رو مورد پشتیبانی بذارن که جای خود دارن. پیشرفت دهندگان واحد کلان بودجه از نگرانی هاشون درباره امکان تحقق همچین چیزی صحبت می کردن. پیشرفت دهندگان واحد کودکان و خونواده هم فکر میکردن که این ایده ای دیوونه واره. در آخر چند سال از پیشرفت بازی گذشت تا فرل فهمید که بازی تا چه حد منابع موجود رو نابود می کنه. شرکت میلیونا دلار صرف هیچ کرده بود.
در حالی که پولی کلان سوخت، پولی بسیار بزرگ تر در شرف نابودی بود.
تبلتی که شکست خورد
کارمندان قبلی THQ نظرات مختلفی درباره زمان شروع مشکلات و دلایل به وقوع پیوستن اونا دارن. اما همه این کارمندان می گن که تا روز شکرگزاری سال ۲۰۱۱، شرکت در مشکلات غرق شده بود و رسماً شرایطی بحرانی رو میگذروند.
اوایل ماه نوامبر سال ۲۰۱۱، شرکت دومین نسل از تبلت uDraw رو به بازار عرضه کرد؛ تبلتی واسه طراحی که قرار بود در نقش وسیله ای جانبی واسه کنسولای پلی استیشن ۳ و اکس باکس ۳۶۰ ظاهر شه. اولین نسل از تبلت، یه سال قبل واسه کنسول Wii نینتندو عرضه شده بود و موفقیت تجاری خوبی به همراه آورده بود. یکی از کارمندان میگه فروش نسل دوم تبلت به اندازه ای ضعیف بود که در یکی از جلسات مدیریتی، یه نفر پرسید ممیزهای رقم فروش در جای درست قرار گرفته یا خیر؛ چون که اندازه فروش در حدی فاجعه بار قرار داشت.
بسیاری تبلت uDraw رو مقصر اصلی نابودی THQ تلقی می کنن اما کارمندان قبلی می گن که داستان پشت پرده این وسیله جانبی، بسیار عمیق تر از این حرفا هستش.
نسل اول تبلت uDraw اول در شهر ملبورن استرالیا عرضه شد. دو مدیر بخش بازاریابی و روابط عمومی شعیه استرالیای THQ، یعنی «کریس رایت» (Chris Wright) و «درو تیلور» (Drew Taylor) قبل از این روی بازی Drawn to Life کار کرده بودن که واسه DS نینتندو عرضه شد و به گیمرها اجازه می داد با به کار گیری یه قلم استایلوس، پلتفرما و اشیا رو در دنیای بازی رسم کنن. THQ در حال پیشرفت نسخه ای دنباله از این بازی واسه Wii بود و Wii Remote در نقش استایلوس ظاهر می شد.
رایت میگه: «درو در اون زمان یه تبلت Wacom داشت و در میونه یکی از جلسات ما به اون گفتیم "به چه دلیل یه تبلت واسه این بازی نمی سازی؟" این ایده وقتی به ذهن کارکنان رسید که لوازم پلاستیکی جانبی گیمینگ، فروشی سریع تر از تولیدشون داشتن. فروش لوازم Rock Band و Guitar Hero عالی بود. پس فرل از کارمندان پرسید "دستگاه جانبی بعدی چی می تونه باشه و چیجوری THQ باید اون در اختیار بگیره؟»
رایت و تیلور با به کار گیری پاورپوینت ارائه ای جفت و جور کردن که در اون دستگاهی مثل تبلت واسه Wii نمایان می شد و می تونست از بازی Drawn to Life پشتیبانی کنه. اونا هم اینکه یه سری از بازیا رو جفت و جور کردن که به گیمر اجازه می داد شخصیتای انیمیشنی رو در مراحل طراحی کنن. دنی بیلسون، کسی که در اون زمان تنها روی واحد بازیای کلان بودجه فعالیت نمی کرد، چراغ سبزش رو نشون داد.
رایت توضیح میده: «عجیب بود. کسی نشنیده بود که یه نفر از بخش بازاریابی ایده ای ارائه دهد و چراغ سبز اونو دریافت کنه. این اتفاق هیچوقت نمی افتاد. هممون ایده هایی داریم، اما طبیعتاً ایده های تیم بازاریابی معمولاً عالی نیس چون هیچ تجربه در مورد تولید محصول در اون وجود نداره. ما واقعاً نمی دونستیم چه اتفاقی در استودیوها میفته و پس اونا معمولاً توجه زیادی به حرف هامون نمی کردن.»
«این مسئله مصداقی بود بر اون که روش مدیریتی دنی بیلسون چیجوری دنبال می شد و ایشون چقدر از ایده های خوب پشتیبانی می کرد.»
تبلت پیشرفته واسه Wii یه موفقیت اساسی به همراه داشت. uDraw یه میلیون واحد در آمریکا فروخت و موجودی اون طی هفته اول به اتمام رسید. برنامه ریزی ضعیف THQ دلیل شد تا موجودی کافی واسه عرضه این تبلت به هنگام تعطیلات کریسمس در اروپا و استرالیا در دسترس نباشه، اما با این همه، uDraw بازم موفقیتش رو نگهداشت. کودکان اونو می خواستن و والدین هم خریداری اش می کردن. THQ به سوددهی رسید.
یه سال بعد ورژنی دیگه واسه کنسولای پلی استیشن ۳ و اکس باکس ۳۶۰ عرضه شد که عملکردی بسیار خیلی بد داشت.
بیلسون میگه: «من هیچوقت با عرضه نسل بعدی محصول موافق نبودم. همه چیز درباره نرم افزارهای مهم بود و ما هیچ نرم افزار با ارزشی واسه هدایت فروش سخت افزار نداشتیم. اونا نسخه مربوط به Wii رو عرضه کنن، به فروش رسید، کسب درآمد کردن و عزمشونو جزم کردن تا نسخه HD اونو هم عرضه کنن که حتماً راهی متفاوت با وجود دستگاه رو دنبال می کرد. به نظرم مخاطبی واسه تبلت روی پلی استیشن ۳ و اکس باکس ۳۶۰ نبود و مهم تر از اون، به هیچ نرم افزار با ارزشی هم واسه هدایت تبلیغات اون دسترسی نداشتیم.»
تقریباً هیچ کدوم از کارمندانی که واسه جفت و جور این مقاله با اونا مصاحبه شده نمی دونن چیجوری نسخه HD تبلت uDraw تونست چراغ سبز رو از طرف مدیران دریافت کنه. خیلی ساده، هیچ بازی خاصی روی هیچ کدوم از پلتفرمای نسل هفتمی نبود که واسه تجربه اون احتیاجی به uDraw باشه.
این محصول هم اینکه در وقتی عرضه شد که مایکروسافت میلیونا دلار صرف تبلیغات کینکت می کرد؛ سنسوری حرکتی که می شد از اون به عنوان کنترلری فیزیکی استفاده کرد. مایکروسافت واسه کینکت از شعار «بدن تو، همون کنترلره» استفاده می کرد؛ اما در آخر مدیران عزمشونو جزم کردن تا تبلت رو با قیمتی بین ۵۰ الی ۷۰ دلار روی پلتفرم اهالی ردموند عرضه کنن.
دیو دیویس میگه که تیم عناوین کلان بودجه، بارها با عرضه نسخه HD تبلت uDraw مخالفت کرد. هم دیویس و هم بیلسون چندین بار توضیح دادن که هیچ مخاطبی واسه uDraw روی پلی استیشن ۳ و اکس باکس ۳۶۰ وجود نداره. گذشته از اینکه هیچ بازی جالبی واسه این دو کنسول در حال پیشرفت نبود که با تبلت سازگاری داشته باشه، گیمرهای پلی استیشن ۳ و اکس باکس ۳۶۰ معمولاً علاقه ای به تجربیات حاصل از uDraw نشون نمی دادن. uDraw قرار بود سنین پایین تر رو هدف بذاره. تبلت واسه کودکان و خونواده ها ساخته شده بود، در حالی که پلی استیشن ۳ و اکس باکس ۳۶۰ گیمرهای حرفه ای تر رو هدف قرار داده بودن.
«شما باید فهمیده باشین که تصمیم تجارتی مربوط به تبلت تنها باید به قشر کودکان و خونواده ها محدود می شد.» دیویس ادامه میده: «ما هیچ حقی واسه گفتن هیچ حرفی نداشتیم. ما می تونستیم نظراتمون رو خیلی راحت و بدون نگرانی از به خطر افتادن جایگاه مون در شرکت بگیم، اما دو گروه به طور کاملً متفاوت در شرکت بوجود اومده بود که هرکدوم می تونستن با بودجه هاشون هرکاری میخوان بکنن.»
به عنوانی یکی از اجناس واحد کودکان و خونواده، تصمیم پایانی بردوش تیم مدیریت این واحد بود؛ یعنی مارتین گود و برایان فرل که هیچکدام مصاحبه واسه این مقاله رو نپذیرفتند. یکی از مدیران قبلی واحد کودکان و خونواده THQ که خواسته نامی از ایشون برده نشه میگه عرضه نسخه HD تبلت uDraw از طرف THQ جای تعجب نداشت. چیزی که مایه تعجب بود، نبود تعهد اونا نسبت به پشتیبانی نرم افزاری از تبلته.
ایشون میگه: «وقتی شما تجارت انتشاراتی رو دنبال می کنین، بودجه ای هرساله و بودجه ای سه ماهه دارین و روند پیشرفت هر بازه باید پیش بینی شه. این مسئله تقریباً سه سال قبل از عرضه بازی شروع می شه. شما هر سال پیش بینی هاتون رو تغییر می دید، اونو به روزرسانی می کنین و روی پیش بینی هرساله تون متمرکز میشین.»
«طی این سال مالی، همه چیز اونطور که تصور می کنین فروخته نمی شه. بعضی چیزها بیشتر از خیالات تون و یه سریای دیگه، کمتر از انتظارات میفروشن. شما همیشه در تلاشین تا در راه مشخص باقی بمونین. وقتی که نصف سال بگذره، تنها اجناس باقی مونده واسه نیمه دیگه سال رو در اختیار دارین که بتونن تغییر بسازن.»
این مدیر میگه در سال ۲۰۱۱ مشخص شده بود که شرکت قرار نیس به اهداف مالی اش برسه، پس THQ روی کالاهایی که واسه سه ماهه کریسمس باقی مونده بود تمرکز کرد. تنها اجناس باقی مونده، بازی کلان بودجه Saints Row: The Third و تبلت uDraw بود. Saints Row عنوانی بود که می تونست حرفای زیادی واسه گفتن داشته باشه اما مدیران مطمئن نبودن که بازی به تنهایی بتونه اهداف مالی شرکت رو محقق کنه. اما تبلت مورد بحث در سال گذشته موفقیت زیادی روی Wii داشت؛ پس تصمیم بر اون شد تا ورژنی مخصوص پلی استیشن ۳ و اکس باکس ۳۶۰ ساخته شه.
«واسه من، مسئله گیج کننده این بود که اگه شما می خواین نسل بعدی یه پلتفرم رو ارائه بدین، باید نرم افزاری واسه پشتیبانی از اون داشته باشین.» این مدیر قبلی ادامه میده: «قرار نبود بازیایی مثل Dawn of War یا عناوین مشابه اون با uDraw سازگاری داشته باشن. ما می تونستیم زمان بندی بهتری داشته باشیم. قرار بود یه بازی نقاشی محور و یه بازی جدید از طرف مارول عرضه شه که امکان به کار گیری اونا وجود داشت، اما در هرحال اونا روی نرم افزار سرمایه گذاری نکردن.»
تحلیل کنندگان فکر می کنن که uDraw از دید نابود کردن جریان مالی، ناقوس مرگ THQ رو به صدا درآورد. پیشرفت و عرضه دستگاه های جانبی هزینه بر بودن و نبود موفقیت در فروش اونا یه فاجعه مالی بود که در تجارتی از پیش ضعیف شده به وقوع ملحق می شد. شرکت خیلی زود تموم پولش رو از دست داد و بدهی به بار آورد.
فرجام کار
تا سال ۲۰۱۲، استودیوهای THQ به پنج عدد رسید. ماه ها قبل، شرکت واحد کودکان و خونواده رو تعطیل کرده بود و تموم کارکنان اون، از جمله گود رو اخراج کرد. شرکت در وضعیت بحرانی هست. uDraw مقدار خیلی از پول شرکت رو از بین برده بود و با اینکه بازیای کلان بودجه مانند Homefront و Saints Row: The Third به سوددهی رسیدن اما واسه پرداخت بدهیای THQ کافی نبودن.
دیویس میگه: «همیشه درباره این صحبت می کردیم که مقداری پول به صورت وام بگیریم یا شرکت دیگری بیاد و THQ رو به عنوان یه مجموعه بخره. هیچوقت صحبتی از تعطیلی یا ورشکست شدن به میان نیامده بود.»
خیلی از کارمندانی که تا لحظات آخر باقی موندن امیدوار بودن THQ بتونه تا عرضه نسل بعدی کنسولای خونگی، یعنی Wii U، پلی استیشن ۴ و اکس باکس وان دووم بیاره و باور داشتن در این صورت شانسی واسه نجات هست. شرکت عناوین مختلفی مانند Evolve ،Homefront 2 و بازی تاریخی ۱۶۶۶ رو واسه کنسولای جدید پیشرفت می داد و این وسط، IP جدیدی هم ساخته شده بود که شانس زیادی واسه موفقیت در اول نسل جدید داشت. به گفته یکی از کارمندان، اگه THQ می تونست انگار تا عرضه کنسولای جدید زنده بمونه، شانس دومی واسه باقی موندن داشت.
در همین سال بود که THQ «جیسون روبین» (Jason Rubin)، یکی از موسسین استودیوی شناخته شده ناتی داگ رو استخدام کرد تا به تغییر ساختار شرکت کمک کنه. برنامه THQ واسه این روبین این بود که ایشون مقدمات فروش شرکت رو به یه شرکت خصوصی جفت و جور کنه؛ مخصوصاً شرکت لس آنجلسی Clearlake Capital Group که روبین با اونا ارتباطات نزدیکی داشت. THQ به عنوان یه شرکت خصوصی و نه یه شرکت سهام عام، می تونست شروعی تازه داشته باشه.
در همین زمان بود که فرل، بیلسون و دیویس رو اخراج کرد. دیویس عقیده داره که روبین میخواس خودش مدیریت واحد کلان بودجه رو برعهده داشته باشه و THQ دیویس و بیلسون رو اخراج کرد تا این محقق شه. با این حال فرل و روبین پاسخی درباره این مسئله نداده ان. کارمندان قبلی THQ می گن با وجود تغییرات اساسی به وجود اومده، کارکنان به روبین و برنامه هاش واسه فروش شرکت ایمان داشتن. خیلی از کارمندان روی خرید شرکت از طرف Clearlake حسابی خاص باز کرده بودن.
در سمت راست: دیو دیویس – در سمت چپ: دنی بیلسون
در سال ۲۰۰۷، ارزش سهام THQ به بیشتر از ۲ میلیارد دلار می رسید. تا اواخر ۲۰۱۲، ارزش هر سهم به اندازه ای کم شده بود که شرکت کمتر از ۱۲ میلیون دلار قیمت گذاری شد. Clearlake به صورت آزمایشی و جلوتر از بازار، THQ رو نزدیک به ۶۰ میلیون دلار قیمت گذاری کرده بود که حتماً این رقم به قرارداد پایانی راه پیدا نمیکرد.
یکی از کارمندان میگه که اگه فروش به آخرسر می رسید، THQ شایدً هنوز سرپا بود. فروش شرکت به اندازه ای به مراحل پایانی نزدیک شد که THQ نامه ای به کارمندان خود در آمریکا فرستاد و خبر از توافق با Clearlake بر سر فروش اموال داد. اما همه با فروش THQ به Clearlake موافق نبودن. مثلا سهامداران فکر میکردن که پیشنهاد ۶۰ میلیون دلاری خیلی کم بوده و واسه پرداخت بدهیای شرکت کافی نیس. این افراد هم اینکه THQ رو مورد انتقاد قرار می دادن چون مهلت نداده بود که دیگه کمپانیا پیشنهادهایشان رو مطرح کنن.
قاضی پرونده ورشکستگی THQ، اجازه فروش شرکت رو صادر نکرد و گفت که THQ «خبر فروش خود رو تا قبل از امضای اولیه دو طرف به عموم اعلام نکرد.» ایشون به این نتیجه رسید که فروش شرکت به Clearlake Capital به نفع سهامداران THQ نیس و عوضش دستور داد تا اموال شرکت به صورت جداگونه فروخته شن.
کارمندانی که تا لحظات پایانی در شرکت باقی مونده بودن باور داشتن جیسون روبین می تونه THQ رو تا شروع نسل بعدی کنسولای خونگی هدایت کنه. بعضی به فکر بودن که اگه شرکت تنها می تونست بازیای Metro: Last Light و Company of Heroes 2 رو عرضه کنه، به سرمایه لازم واسه باقی موندن تا عرضه کنسولای بعدی دست پیدا میکرد. یکی از تحلیل کنندگان میگه که اگه THQ شش ماه وقت بیشتر و ۶۰ میلیون دلار در اختیار داشت، می تونست تحت رهبری روبین به بازی برگرده.
کارمندان قبلی THQ، فرل رو مدیری دوست داشتنی و منصف می دونن که کارایی بالاتر از توانش انجام داده بود. اون با یه مدل تجارتی غیرقابل اطمینان، شرکت رو وارد تجارتی میلیارد دلاری کرد و این روش هدف دار اون بود. فرل وقتی جیسون وارد کار شد، تقریباً تموم مسئولیتا رو بهش سپرد و خود انصراف کرد؛ اما تحلیل کنندگان می گن که این اتفاق باید خیلی زودتر به وقوع ملحق می شد. یه سریای دیگه هم می گن که بخشی از تقصیر به گردن هیئت مدیره THQه؛ آدمایی که در سخت ترین زمانای THQ، هیچ کاری نکردن.
از زمان ورشکستگی THQ، کمپانیا و شرکتای قانونی که به مشتریان خدمات میدن، پرونده های قضایی زیادی علیه THQ تشکیل دادن. بعضی از این پرونده ها به روش به کار گیری لایسنسا مربوط می شه و بعضی به بدهیای THQ. و بعضی از این پرونده ها هنوز در جریان هستن.
خیلی از بازیایی که تحت مدیریت بیلسون، دیویس و روبین ساخته شده بودن، به استودیوهای دیگه فروخته شدن و بیشتر اونا راه خود رو به بازار باز کردن. South Park: The Stick of Truth ،Company of Heroes 2 ،Evolve و Homefront: The Revolution از جمله این عناوین هستن. شرکت Nordic Games هم سال گذشته علامت تجاری THQ رو خرید و یه چند وقت پیش، با تغییر نام خود به THQNordic، این شرکت از یادرفته رو احیا کرد.
بیلسون میگه: «هرکسی که می شناختم به شکلی خستگی ناپذیر در تلاش بود تا شرایط رو تغییر داده و شرکت رو نجات دهد. شرکت شش هفته بعد از ورود من وارد وضعیت وخیمی شد و این وضعیت خیلی بد تا ۴ سال و نیم بعدی موند. و تحت این شرایط، اون آدما به شکلی خستگی ناپذیر کار می کردن و می خواستن شرایط رو تلطیف کنن. همه تصمیمات ما درست بود؟ ً خیر. اما ورشکستگی شرکت به خاطر کمکاری نبود.»
«بدیش اینه، دلم می خواد که می تونستم به پیروزیای کوچیک مون نگاه کنم، بازیایی عالی که مردم واقعاً از اون لذت بردن. اما در آخر، شرکت THQ دیگه وجود نداره. ما موفق نشدیم. پس من مونده ام و یه احساس ناراحتی غم انگیز.»
